Nachtuilen en luistervinken – meelopen met de nachtzorg

In de nacht van 24 op 25 november liep Wendela Oskam van team Communicatie een paar uurtjes mee met de nachtzorg in Doorn. Lees hier haar verhaal over de nachtuilen en luistervinken van Bartiméus

Ik loop het Bartiméusterrein in Doorn op richting het gezondheidscentrum. Een licht briesje strijkt langs mijn gezicht. Er is regen voorspeld, maar daar kan ik me nog maar weinig bij voorstellen. In het gezondheidscentrum zijn alle medische diensten van het terrein gevestigd. En ook de nachtzorg heeft er een plek. Bij de glazen schuifdeur aangekomen, merk ik dat ik niet zomaar naar binnen kan. Gelukkig is daar verpleegkundige Ine die de deur opendoet. Als ik vertel dat ik voor de nachtzorg komt, blijkt dat ik gelijk een juist persoon tref. Want ook Ine werkt drie nachten per twee weken als nachtverpleegkundige.

Ine: ‘Ik ben bijna 59 en hoef eigenlijk geen nachtdiensten te draaien. Maar ik vind het ’s nachts werken heel dynamisch en omdat ik het kan combineren met avonddiensten werkt het goed voor mij’, aldus Ine. Deze nacht heeft Ine geen dienst, en ze maakt zich klaar om naar huis te gaan.

Karen komt binnen. Zij begint wat eerder om het sleutelkastje te openen en alle benodigde spullen klaar te zetten. Zo kunnen haar collega's alles snel pakken. Ze neemt twee telefoons mee, zodat woningen die iets willen overdragen aan de nachtzorg haar nog even kunnen bellen voordat ze afsluiten. 'Alles staat ook in ONS, ons cliëntsysteem, maar een mondelinge overdracht is bij bijzondere situaties wel prettig', aldus Karen.

Intussen doet de dagverpleegkundige ook een overdracht met de nachtverpleegkundige zodat de nachtdienst van alle bijzonderheden op de hoogte is.

Karen: ‘We hebben nu een bewoner die in de nacht dialyseert. Dat moet door ons in de gaten gehouden worden. Gelukkig kunnen we daarbij vertrouwen op het dialyseapparaat, dat ons een seintje geeft als er iets niet goed gaat. We hoeven dus niet zelf langs te gaan en kunnen de bewoner, als alles goed gaat, lekker laten slapen.

De rest van de ploeg komt binnen. Iedereen pakt een portofoon uit het rek. De nachtverpleegkundige en Karen vertellen wat ze uit hun overdrachten hebben meegekregen.

Karen en Eline vertellen me over hoe de nachtdienst werkt. Er zijn twee groepen. De ene werkt vanuit het gezondheidscentrum en de andere vanuit de Weegbree. Deze verdeling is gemaakt omdat het terrein zo groot is en er zo minder verre afstanden overbrugd hoeven te worden. Vanuit de twee locaties worden rondes gelopen over het terrein en worden bewoners gecontroleerd waarvan dat van te voren is afgesproken.

​​​​​​​Nadat de taken zijn verdeeld, splitsen de twee groepen zich. Ik blijf in het gezondheidscentrum en heb een leuk gesprek met Eline. Ze vertelt dat ze in de ene week zes nachtzorgdiensten draait en dan de volgende week vrij is. Eline: ‘Als ik zou willen, kan ik elke twee weken een weekje met vakantie.’

Nachtdiensten draaien is wel pittig. Als ze zes diensten hebt gedraaid, dan heeft Eline een dag nodig om weer af te schakelen. Eline: ‘Ook moet je goed inplannen wanneer je slaapt en wat je eet. De nachtzorg is niet iets voor mensen die slecht in slaap kunnen vallen. Want je moet soms op bijzondere tijden je rust pakken’.

Op de vraag wat er prettig is aan werken in de nacht, noemen de nachtzorgcollega’s vooral de afwisseling. Eline: ‘Je weet nooit wat je kan verwachten. Elke nacht is weer anders. En je krijgt ook nog eens je beweging door over het terrein te fietsen. Verder is het fijn dat de roosters voor de nachtdienst lang van te voren bekend zijn. Je kan het werk dus goed combineren met je sociale leven.’

Eline gaat haar ronde lopen. ‘Wil je mee?’ vraagt ze uitnodigend. Ik trek gauw mijn jas aan en we gaan op pad. Eerst naar een bewoonster K., waarvan de uitluisterlijn in Zeist heeft aangegeven dat ze onrustig is. Aangekomen bij de woning blijkt dat haar radio nog aanstaat, waardoor ze niet goed kan slapen. Eline zet de radio gauw uit en zegt vriendelijk dat K. weer lekker kan gaan slapen.

Ons was intussen al opgevallen dat bewoner R. in de kamer ernaast, ook aan het roepen is. Het blijkt dat hij een vieze broek heeft. Eline helpt hem naar de WC en verricht de nodige schoonmaakwerkzaamheden. Intussen is K. weer uit haar kamer gekomen. Wat moet ik doen? Ik heb me tot nu toe heel stilletjes gehouden om de bewoners niet in verwarring te brengen. Maar nu ga ik toch maar even naast K. op de grond zitten en praat zachtjes tegen haar. Ze lijkt het fijn te vinden. Gelukkig is daar Eline weer om haar in bed te leggen.

Omdat er nog een check moet worden gedaan bij een bewoner van de buurgroep, gaan we daar nog even kijken. Zijn bloedsuiker was eerder nog aan de lage kant, maar nu gaat het gelukkig weer goed. Eline: ‘Dan laten we de bewoner lekker doorslapen. Want ons doel is om te zorgen voor een zo goed mogelijke nachtrust. Want dan gaat het overdag ook beter.’

Ik ben intussen weer terug in het gezondheidscentrum en overweeg om mijn meegebrachte blikje energydrink in te zetten. Maar omdat ik niet de hele nacht zal blijven, houd ik het toch maar bij thee. Af en toe komt er een nachtzorgcollega binnen om een stukje rapportage te schrijven. Want ook zij gebruiken ONS om met de dagzorg te rapporteren. Daar gaat best tijd in zitten, maar het is ook heel belangrijk om de juiste zorginformatie over de bewoners te hebben.

Ik begin een beetje te knikkebollen. Maar goed, ik heb overdag ook al gewerkt natuurlijk en de collega’s van de nachtzorg hebben van te voren al even een tukje gedaan. Zij vertelden me eerder al dat het werken in de nachtzorg vaak wel goed te combineren is met thuis. Juist het gezin geeft structuur en regelmaat, wat helpt om het goed vol te houden.  

Ik ga ervandoor. Het is inmiddels gaan regenen, maar ik mag lekker mijn mandje gaan opzoeken. Thuis aangekomen lig ik nog wat te woelen in mijn bed, denkend aan al die indrukken die ik heb opgedaan. Mijn conclusie? Groot respect voor deze fijne collega’s die misschien niet zo zichtbaar, maar met veel inzet ’s nachts de boel draaiende houden.